In het vluchtig even afspelen – je ziet een film voor de eerste keer – maar de houding van een lichaam pakt: schuift het verhaal opzij: het psychologisch geheel opgebouwd uit anekdotes – het romaneske schetst motieven die het niettemin te boven gaan: de analoge tijdmachine, de laatste keer voor eind, het beslissende van het reactief moment bereikt zijn hoogtepunt: kortom: geheel volgens het billy-motief – maar, hier, blijf: hou vol en spits de film toe op: slechts één enkel beeld, losgemaakt: vat samen in één: het fotogram! Als de twijfel opdoemt in: was het daar? Ik zie de film een tweede keer: ik onttrek me of ontkom aan het verhalende omdat het detail trekt – het decor groeit: geeft zich over en doet ertoe. Ik pak weer het draaiboek waarin de pose wordt opgebouwd – staat – die de kleren benadrukken: die de esthetiek aangeven: zij: verplaatst zich, doorkruist het beeld en staat en profil stil – het hoofd draait naar het onzichtbare buiten beeld vooraan – alsof zegt: het lichaam besluit wat het hoofd niet heeft begrepen en de sensuele toevoeging van de regisseur – die de markering aangeeft – en die alleen de film rechtvaardigt: hij wordt eromheen opgebouwd: alleen en enkel doet zij ertoe zelfs als het niet van haar opvalt: de vorm schetst, verduidelijkt: heel korte broek, hemd met opgezette kraag en opgestroopte mouwen, de blote voeten in een rechte hoek neergezet, het bovenlijf kromt – echo van de beginwoorden zegt: wijst op de veranderende liefde. Later: metamorfose in givenchy die zij onthult onder de mantel: dit lichaam geheel gekleed in één enkel zwart kledingstuk nauwsluitend – doet de huid over: is slechts naakt: alleen enkels, polsen, handen, nek en hoofd zijn zichtbaar. Geheel in zelfde pose: zij richt zich een hele tijd tot buiten beeld– die zij voor haar afscheid weer zal aannemen – hij staat de beweging alleen het hoofd toe. Ik kijk: herhaal hoe zich omlijst voor de deur, ronding in de loodlijn van het midden – onder de pendule – en drie lichtbronnen enkel voor: vermenigvuldigen de silhouetten / schaduwen. Twee rechts-links geven die van de benen en één links-rechts voor: projecteert het lichaam op het wandmeubel, snijdt af bij de heup: de muur omvat slechts de buste– de lijn van de borst – en: het hoofd verdwijnt op het hoge meubel: zegt het maximale verlangen van de lijn-lichaam – laadt de onthechting tegenover het drama dat geschiedt – hervindt Dibutada in de tussentijd: het beeld is ook mijn ware realiteit. (Vertaling van Kim Andringa)